و آب بود که می‌ رفت - نصرت رحمانی

و آب بود که می‌ رفت

کوچه خلوت بود

صدای قلب تو آری 

صدای قلب تو پاشید بر در و دیوار ...

و عطر سوختن اشک و عشق و شرم و شتاب 

میان بندبند کهنه‌ ی دیوار آجری گم شد


فضای کوچه‌ ی میعاد 

طنین خاطره‌ ی ضربه‌ های گام تو را 

به ذهن منجمد سنگفرش امانت داد

و آب بود که می‌ رفت ...